Een tussentijdse evaluatie van een diëtist
Oké, ik heb dus ruim 10 jaar gewacht met opnieuw de gang te maken naar de sportschool. Begin 20 heb ik buikvet laten wegzuigen; ik was daarna nog nooit zo slank. Helaas passeerde ik de dertig en kreeg ik steeds meer zittend werk. Tel daarbij op een acute slaapstoornis wat leidde tot overgewicht.
M’n toenmalige vriendje vond echter dat ik niet was veranderd. Daarmee was ik het uiteraard niet eens en maakte het uit. Voor meer structuur in mijn lichaamsbeweging te krijgen sloot ik me vervolgens aan bij een gym. Daar raakte ik stapsgewijs gewend aan cardiotraining.
De gym en personal trainer
Alleen de gym vond ik niks; te eentonig, te saai en ik was op mezelf aangewezen. Gelukkig opende begin 2015 een nieuwe luxe gym op een locatie waar vroeger ook een drukbezochte gym zat. Nostalgie in een vernieuwd en luxueus jasje dus! De nieuwe gym bleek een schot in de roos te zijn. Niet alleen had je ruimte, was er een geweldige omkleedruimte met strategisch opgestelde spiegels voor de ultieme voyeurbeleving; ook was er een uitgebreide saunaruimte, bubbelbad en een spa met bijbehorende behandelingen.
Uiteindelijk besloot ik me toch maar opnieuw te wagen aan begeleiding van een personal trainer. Na een proefafspraak was ik direct om.
Walk like a supermodel
Wat volgde waren drie maanden met drie a vier keer per week krachttraining en cardio.
Het voedingsaspect nam ik uiteraard voor eigen rekening. In het begin richtte ik me vooral op techniek, mijn deadlift en squat waren immers niet om over naar huis te schrijven.
Wat me daarbij al die jaren bleek te tegen werken was dat ik mezelf had aangeleerd m’n bekkens naar achteren te kantelen. De supermodel catwalk beheers ik, maar dat werkte dus bij de training averechts.
Wegrennen en de prikkel
De allereerste training vergeet ik nooit meer: ik moest tegen de spiegels een split squat doen. Het was zo tergend erg, dat ik meerdere keren overwoog gewoon de dumbels neer te gooien en weg te rennen, precies zoals die keer bij de jeugdtandarts, toen ik uit de stoel sprong en foetsie was. Zo erg als die ene keer heb ik niet meer gehad, maar het geeft wel een indicatie van hoe trainen aanvoelt. Inmiddels weet ik echter dat precies daarin de kracht schuilt. In eerder onderzoekswerk omschreef ik krachttraining als bepalende factor in de relatie tussen beweging, gezondheid en welzijn.
Het is juist het tijdelijke ongemak wat de prikkel kenmerkt die het spierweefsel nodig heeft om de juiste boodschappen aan het lichaam af te geven.
Het kunnen doorstaan van tijdelijk ongemak is niet alleen een fysieke, maar ook een mentale aangelegenheid. Zelfvertrouwen en motivatie om door te gaan maken echter dat je voorbij kunt gaan aan eigen grenzen.
Klik op de foto voor het originele artikel.
Luxepoes en mentorschap
Dat is dus het in de praktijk brengen van eigen onderzoek. Het scheelt dat ik natuurlijk ook heerlijk kan discussiëren met m’n trainer over eerder genoemde relatie. Mijzelf kennende zal ik een manier vinden om de discomfort te omzeilen, maar vooralsnog kan ik er niet omheen. Zeker als je trainer je omschrijft als ‘luxepoes’, ‘ luilak’ en ‘prinses’, waarvan overigens geen woord is gelogen.
Hoewel ik stiekem vaker mijn lichaam in de spiegel check op progressie, is dat nu nog te vroeg. Mijn ervaringen tot nu toe hebben me wel doen realiseren dat ik een groot voorstander ben van het mentorschap; van mensen die je een spiegel voorhouden, of dat nu leuk is of niet.
Concrete winst
Op moment van schrijven de volgende punten:
· Mijn houding is dermate verbeterd dat ik niet meer of veel minder m’n buik check. Een rechte trotse houding trekt automatisch de buik strak, legt de focus op het bovenlichaam en toont meer zelfverzekerdheid.
· Fysieke aanrakingen tijdens het trainen, hoe normaal bedoeld dan ook, betekenden veel voor mij. Door uiterst nare ervaringen als kind blijven aanrakingen van mannen problematisch voor me. Deze trainer heeft echter een dusdanig veilige omgeving weten te creëren dat ik mij op m’n gemak voel. Voor mij is dit een grote winst.
· Ik eet weer koolhydraten! Als voorstander van paleovoeding, vervolgens lowcarb highfat, en als laatst koolhydraatbeperking, was het een moeizaam proces weer koolhydraten te introduceren in de dagelijkse voeding. Ik was het vermijden juist zo gewend. Angst om weer meer vocht te gaan vasthouden door een toenemende glycogeenmassa, blijkt nu ongegrond te zijn. Er komt langzaamaan meer vorm in m’n buik, ik zie geen vocht dat zich ophoopt.
· En ja, ik ben gestopt met roken. Kan natuurlijk niet als diëtist, ik weet het. Maar als je een hoop geld steekt in een trainingstraject moet je er wel aan geloven...
· En m’n uithoudingsvermogen, daaraan wordt gewerkt...